Hvanndalsbræður-útgáfutónleikar-part 2

Ég held að þetta fyrirbæri, Hvanndalsbræður, hafi upphaflega verið stofnað með skemmtun og fíflagang í huga. Úr þessu hefur samt orðið vinsælt tríó, sem fær gesti til þess að fá magaverk af hlátri, því sögur og gamanmál á milli laga eru hreinlega drepfyndnar.

Þeir Sumarliði, Valur og Rögnvaldur héldu útgáfutónleika á Græna hattinum í gærkvöldi. Voru það aðrir útgáfutónleikar plötunnar; Hvanndalsbræður, ríða fetum hesti. Þessir tónleikar byrjuðu fremur óvenjulega, eins og lög gera ráð fyrir hjá þessu tríói. Fyrsta atriði kvöldsins var nefninlega Ingó töframaður. En Ingó töframaður er ekkert grín. Það er sko grafalvarlegt mál hversu magnaður hann er.

Gestir Græna hattsins tóku svo vel á móti Hvanndalsbræðrum þegar þeir tónleikarnir byrjuðu. Rétt er að geta þess að húsið opnaði kl.21:00 en það var komin biðröð kl.20:00. Því var staðurinn fljótur að fyllast og góð stemning myndaðist fljótt.

Tónleikar Hvanndalsbræðra er uppskrift af góðri skemmtun. Lífleg tónlist og drepfyndnar sögur og skrítlur frá Rögnvaldi.  Það er hreinlega hættulegt á stundum að vera nálægt þeim félugum. Sérstaklega ef maður hefur borðað mikið og hlustar á grínið hjá þeim. Það er uppskrift af magaverk.

Svo finnst mér hreinlega ótrúlegt hversu þessir þrír náungar ná að vera þéttir í ekki stærri hljómsveit og umgjörð. Það munar mest um þéttan og hraðan gítarleik hjá Rögga og ekki má gleyma því að Valur er fantagóður trommari. Í lok tónleika ætlaði þakið hreinlega af húsinu þegar tríóið var klappað upp og þeir fluttu verkamannasönginn;"Maístjarnan". Það syngur Valur af ótrúlegri dirfsku verð ég að segja.

Ekki má gleyma aukamönnum kvöldsin sem voru þeir Pétur og Diddi sem spiluðu á mandolín og hljómborð í nokkrum lögum. Það fyllti bandið ennþá meira og var Græni hatturinn hreinlega að fjúka þegar áðurnefnd Maístarna var spiluð.

Það sem er merkilegast við tónleika Hvanndalsbræðra er hversu breiður hópur fólks mætir á tónleika hjá þeim. Þarna var fólk á öllum aldri og fólk með ólíkan tónlistarsmekk.  Nú er hljómsveitin komin í 10 mánaða frí og mátti heyra á tónleikagestum að þeir biðu spenntir eftir að þeir kæmu saman aftur.

Hvað er hallærislegt í tónlist?

Ég hef alla tíð, frá því ég man eftir mér verið tónlistarunnandi. Snemma fór ég svo að gutla við hljóðfæri en ég komst víst aldrei upp úr "efnilega" flokknum í þeim efnum. 

Fyrsta minningin er þegar ég er þriggja-fjögurra ára að herma eftir Ríó tríó. Þá spurði maður sig ekki af því hvort þetta væri hallærislegt eða alvörupopp. En síðan eru liðin mörg ár og ég hef víða komið við sem tónlistarunnandi.

Að mínu mati væri lífið tómlegt ef ekki væri tónlist. Eitt af fáum skiptum sem ég felli tár er þegar ég hlusta á fallega tónlist. Og þar erum við, að mínu mati, komin að merg málsins.

Tónlist er til þess að vekja tilfinningar. Ég hef aldrei getað þolað alla þessa aðila sem koma fram í fjölmiðlum og vilja segja að ein tegund tónlistar sé betri en önnur. Hvað haldið þið að til dæmis lagið;"Húfan" hafi glatt marga?? Ekki þykir það nú vera gæðapopp.

Ég reyni að vera umburðarlyndur gagnvart flestu en eitt af því sem lætur það þrjóta er þegar menn setja þá tónlist sem þeir telja besta, á hærri stall en aðra tónlist. Dæmi um þetta er útvarpsstöð sem auglýsir að "útvarpið þitt þolir ekki eintóman viðbjóð". Já, því miður eru til dæmis sumir rokkarar í þeim flokki að segja að allt annað en það sem þeir hlusta á, sé viðbjóður.  

Svo getur, að mínu mati, enginn skrifað plötugagnrýni í blöð. Það sem einum finnst, það finnst öðrum ekki. Því ætti svona plötugagnrýni að heita"Mín skoðun"

 

Þegar öllu er á botninn hvolft, þá er öll tónlist góð, það er bara misjafnt fyrir hverju við höfum smekk.

Það er mín skoðun.