Búum til minningar......

Sæl og gleðilegan miðvikudag.

 Svo við byrjum nú á veðrinu. Það er fínt veður á Akureyri í dag, frost, logn og heiðskýrt.  Í dag hleyp ég með Dagskrána á milli húsa ásamt Fanneyju og þá er frostið betra en hlákan, því það er svell úti um allt. 

 

Í gærkvöldi sat ég yfir myndaalbúmum.  Þetta var rétt eins og tímavél, spólað til baka um allt að 15 ár.  Og þarna sat ég yfir tíu albúmum og skoðaði atburði stórfjölskyldunnar.  Þetta eru albúm sem mamma og pabbi eiga en mamma er nú ansi duglegur myndasmiður og henni að þakka að þessar stundir hafi varðveist á pappír.

Ég verð að segja að tilfinningasveiflan var talsvert mikil þegar ég skoðaði þetta.  Margar skemmtilegar samverustundir hjá okkur systkinum ásamt fjölskyldum og mömmu og pabba, börnin mín á ýmsum aldri en þau eru nú að verða fullorðin og hefur maður nú hálf blendnar tilfinningar gagnvart því.  Og svo sér maður að maður verður sjálfur ekki ungur að eilífu og aldur hefur læðst yfir eins og galdur, síðustu ár. 

En ég get líka sagt að þegar þessar minningar birtast mér á ljósmyndapappír, svo sterkar og ljóslifandi, þá get ég verið ánægður, sannarlega.

Það er þó eitt sem ég velti fyrir mér, svona í þessum þankagangi um liðna tíma. Það er sú spurning hvort maður sjái meira eftir því sem maður gerði eða því sem maður gerði ekki???  Auðvitað erfitt að svara því.

Það sem kom líka upp í huga minn við að skoða þetta var gamla tuggan að njóta lífsins, því tíminn líður hratt og hver sekúnda sem líður, kemur aldrei aftur.................

 

Ég að vesenast, sennirlega í kringum 1978. Pabbi fórnarlamb í veseninu.