Blogg.

Fyrir nokkrum árum vissi ekki nokkur maður hvað þetta hugtak; blogg, var.

Núna vita það allir.  Heimurinn hefur hreinlega skroppið saman síðustu ár. Þú veist jafn mikið um Sigga frænda í Ástralíu og Jón í næsta húsi.  Það er svo merkilegt að lesa bloggið hjá fólki búsettu erlendis og geta fylgst með því. Þetta er svona: Every breath you take, every move you make. I´ll be wathing you....

Ég fór að hugsa um það í kvöld, til hvers ég setti þessa bloggsíðu upp. Og ástæðan fyrir þessu þangi var að ég las gagnrýni um bloggsíður, á annari bloggsíðu.  Í fyrstu fór ég að hugsa leiðir til þess að aðlaga bloggið mitt að þessari gagnrýni.  Svo rifjaðist upp fyrir mér til hvers ég í raun og veru setti upp þessa síðu. Og ástæðan var fyrst og fremst sú að leyfa þeim sem vildu að fylgjast með því sem ég hefði að segja, fá að vita hvað væri um að vera og svo að deila vangaveltum.  Það hef ég gert og það mun ég gera.

Þegar aftur er litið hef ég verið of upptekinn við að skammast yfir því hvað fáir kommenta. Það á ekki að skipta neinu máli. En samkvæmt skoðanakönnun vilja fleiri fá gömlu síðuna. Sjáum hvað setur með það.  Ég geri mér fulla grein fyrir því að þótt innihaldið skiptir mestu máli þá skiptir hitt líka máli.

En það er gott að blogga. Það bætir, hressir og kætir. Gefur manni útrás eftir argaþras dagsins.  Það eina sem ég sé til foráttu með þetta blogg er að minn kæri vinur, Hermann Snorri er hættur að hringja í mig. Hann les bara bloggið mitt. Hann var vanur að hringja í mig lágmark einu sinni í viku og spyrja mikið, því Hermann er forvitnasti maður sem ég hef kynnst.  

Held órtauður áfram að blogga. Komi þeir sem koma vilja, fari þeir sem fara vilja, mér og mínum að meinalausu.